ยี่สิบหก

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อครู่ฉันยังกอดจดหมายฉบับนั้นแนบอก จมดิ่งอยู่ในความทรงจำ แต่แล้วถัดมาฉันก็ลืมตาขึ้นมาพบกับแสงสีทองที่อาบไล้ไปทั่วห้อง แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดเงายาวพาดผ่านผนังและส่องลอดเข้ามาผ่านม่านลูกไม้ ด้านนอก ท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยริ้วสีส้มและชมพูเข้ม เป็นภาพอาทิตย์...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ